21 Ekim 2015 Çarşamba

Uykuya Geçiş Sürecimiz ve Diğerleri :)

Kaan 2 yaşını biraz daha geçene kadar hep emerek uyudu, evet sabrımın sınırlarını zorladım ve kendimi aştım bu dönemde :) Sonra uzunca bir süre, neredeyse 3 yaşına kadar benimle uyudu. En azından uykuya benimle geçti sonra ben alıp yatağına geçirdim.

3 yaşından sonra, geleceğinden tamamen umudumu kestiğim ve hayalini bile kuramadığım bir dönemde, kendi kendine yatağına yatıp uyumaya başladı. Ama nasıl? İşte sıradan bir günün sonrasında yatağa geçiş seremonimiz :)

09:00:
Ben  : Kaancım (artık ne ile oynuyorsak o sırada), bu son bundan sonra yatacağız tamam mı?
Kaan : İki tane daha, üç tane daha, anne (5 parmağını göstererek)bu kadar daha bu kadar daha..

09:20:
Ben  : Annecim tamam artık yatağa gidiyoruz.
Kaan : Tamam anne...

09:25:
Kaan : Anne Mickey'imi de getirir misin?
Ben  : Getiriyorum annecim.
Ben  : Al bakalım hadi iyi geceler.
Kaan : İyi geceler annecim.

09:30:
Kaan : Anneeee su getirebilir misiinnnnn???
Ben  : (yavaştan oflamaya başlamışım) Tamam annecim.
Ben  : Al bakalım içip hemen uyuyacaksın.
Kaan : Tamam annecim kocaman su de mi anneeee?

09:35:
Kaan : Anneeeeee süttt istiyorummmm.(Bütün akşam süt içmiş olmasına rağmen)
Ben  : Tamam Kaan ama bu son.
Ben  : Al bakalım.
Kaan : Teşekkür ederim annecim....

09:36:
Kaan : Anne krem sür ağzım acıdı.
Ben  : :)

Krem sürülür....

Kaan : Anne şimdi de bir aynaya bakabilir miyim?
Ben  : :)

09:45:
Ben artık son derece ciddi ve kesin bir ses tonuyla "Kaan bitti artık uyuyorsun" diyorum ve yorganı örtüyorum üstüne ve nihayet uyuyor :)

Krem sürme kısmı ara sıra değişiyor ama son 1 haftadır bu kısma takıldığımız için onu yazdım :)

Yine de şöyle bir baktığım zaman düşünüyorum da, hayatımın sonuna kadar emzireceğimi sanmıştım bir ara nasıl bırakacak emmeyi diye tedirgin oluyordum sonra işte bıraktı gitti. Özlüyor muyum? Hem de nasıl...

Sonra hiç bir zaman yemek yemeyecek diye düşünüyordum, hep ben bir takım zorlamalarla kandırmalarla yedirmek zorunda kalacağım. Geçti mi? Geçti. Biz masaya oturur oturmaz arkamızdan gelip yemekte ne varsa adını söyleyerek ben de yiyeceğim diyor. Özellikle balık ve et türü şeyleri çatalına takıp takıp yedikçe ömrüm uzuyor kesin :)

Tuvalete alıştırma, bezi atma gözümde büyüyordu o yüzden de başlamaya cesaret edememiştim bir süre, şimdi gecenin yarısı "Anneeeee çişiiimmmmm" diye bağırınca hoplaya hoplaya gidiyorum yanına.

Uykuya geçmesi de aynı... Şimdi "anne beraber uyuyabilir miyizzzz" demesini bekliyorum yeniden...

Büyüyorlar, hem de hızla... Her şey geçiyor ve çok uzak sandığımız günler hemen geliveriyor.

Her anın tadını çıkarmak gerekiyor, her anı yaşamak, hissetmek...

Bir de çok takılmamak gerekiyormuş, bunu bana pek söyleyen olmadı açıkçası. Yemek problemi çok ciddi bir problemdi ve çocuğun tuvalete alışma süreci çok sancılı olacaktı. Hala kendi kendine uyumuyordu, eee napacaktım ben böyle vs vs vs. Hepsi geçiyor işte, üstüne bir de özlüyorsunuz :)